Hotspots voor haaien en overlappende visgronden
Een nieuwe studie van een internationaal team van wetenschappers vond het doelwit van commerciële vissersvaartuigen haaien hotspots, gebieden waar haaien de neiging hebben om samen te komen, in de Noord-Atlantische Oceaan. De onderzoekers suggereren dat haaien het risico lopen te worden overbevist in deze oceanische hotspots.
Neil Hammerschlag, onderzoeksassistent-professor aan de Universiteit van Miami (UM), Rosenstiel School voor mariene en atmosferische wetenschappen en UM Abess Centrum voor Ecosysteemwetenschap en -beleid, maakte deel uit van het wetenschappelijke team dat hun bevindingen publiceerde in het 25 januari nummer van het tijdschrift Proceedings van de National Academy of Sciences. De auteurs rapporteren in de studie dat vangstquota voor haaien door commerciële vissers nodig kunnen zijn om oceanische haaien te beschermen.
"Ons onderzoek toont duidelijk het belang aan van het taggen van satellietgegevens voor natuurbehoud", zegt Hammerschlag, directeur van het UM Shark Research and Conservation Program, dat voor het onderzoek het taggen en volgen van verschillende haaiensoorten in de noordwestelijke Atlantische Oceaan uitvoerde. "De bevindingen identificeren zowel het probleem als een pad voor de bescherming van oceanische" haaien. '
Gedurende een periode van vier jaar van 2005 tot 2009 volgden de onderzoekers meer dan 100 haaien uitgerust met satelliettags van zes verschillende soorten in de Noord-Atlantische Oceaan, terwijl ze tegelijkertijd 186 Spaanse en Portugese met GPS uitgeruste beugvissersvaartuigen volgden. Ze ontdekten dat de vissersvaartuigen en haaien voorkwamen in oceaanfronten die worden gekenmerkt door een warme watertemperatuur en een hoge productiviteit, waaronder de Golfstroom en de Noord-Atlantische stroom/Labrador stroomconvergentiezone nabij Newfoundland.
JAARLIJKS WORDEN TIENTALLEN MILJOENEN HAAIEN IN DE OCEAAN GEVANGEN DOOR COMMERCILE VISSERIJACTIVITEITEN.
"Veel studies hebben haaien gevolgd, en veel studies hebben vissersvaartuigen gevolgd, maar een nauwkeurige tracking van haaien en vissersvaartuigen samen ontbreekt, hoewel dit beter zou moeten informeren hoe de haaienvisserij moet worden gereguleerd", zegt professor David Sims van de Marine. Biological Association, en de senior auteur van de studie.
Volgens de onderzoekers overlapte ongeveer 80 procent van het bereik voor twee van de meest beviste soorten - de blauwe en mako-haaien - met het bereik van de vissersvaartuigen, waarbij sommige individuele haaien meer dan 60 procent van de tijd in de buurt van beuglijnen bleven. werden gevolgd. Blauwe haaien waren naar schatting 20 dagen per maand kwetsbaar voor mogelijke vangst, terwijl het potentiële risico van mako-haaien 12 dagen per maand was.
"Hoewel we vermoedden" overlappende visgronden hoog zou kunnen zijn, hadden we geen idee dat het zo hoog zou zijn. Overlap door ruimtegebruik op deze schaal verhoogt mogelijk de gevoeligheid van haaien voor visserijexploitatie, wat onbekende gevolgen heeft voor populaties”, zegt Nuno Queiroz van de Universiteit van Porto, Portugal, de hoofdauteur van het onderzoek.
Elk jaar worden tientallen miljoenen haaien die in de oceaan leven, gevangen door commerciële visserijactiviteiten. De onderzoekers suggereren dat een gebrek aan gegevens over waar haaien waarschijnlijk vissersvaartuigen zullen tegenkomen, de huidige inspanningen voor het behoud van haaien heeft belemmerd.
De onderzoekers stellen voor dat, omdat de huidige hotspots van haaienactiviteit een bijzonder hoog risico op overbevissing lopen, de introductie van instandhoudingsmaatregelen zoals vangstquota of groottebeperkingen nodig zal zijn om oceanische haaien te beschermen die op dit moment commercieel belangrijk zijn voor vloten over de hele wereld.
De studie, getiteld "Ocean-wide tracking of pelagic sharks onthult mate van overlap met beugvisserij-hotspots", is geschreven door By Nuno Queiroz, Nicolas E. Humphries, Gonzalo Mucientes, Neil Hammerschlag, Fernando P. Lima, Kylie L. Scales, Peter I. Miller, Lara L. Sousa, Rui Seabra en David W. Sims. Instellingen die bijdroegen aan het onderzoek waren: Marine Biological Association of the United Kingdom, Universidade da Porto in Portugal, National Oceanography Centre Southampton, University of Southampton, Fundación CETMAR, University of Miami, Plymouth Marine Laboratory, University of California Santa Cruz, National Oceanic en Atmosferische administratie, Faculdade de Ciências da Universidade do Porto
Het papier is verkrijgbaar bij PNAS.
