English
Bulgarian
Chinese (Simplified)
Chinese (Traditional)
Dutch
English
French
German
Hungarian
Italian
Japanese
Norwegian
Portuguese
Russian
Spanish
Swedish
ThaiDe eerste keus haaienkooiduikoperator voor:
Bronzen walvisvaarder – Carcharhinus brachyurus
Familie – Carcharhinidae
Geografische locatie / distributie
Habitat: Bronzen walvisjagers zijn kust-pelagische soorten, die de voorkeur geven aan gematigde kustwateren en offshore-wateren.
Ze variëren van dichtbij de kust in de brandingszone tot ver uit de kust, van het zeeoppervlak tot 400 meter diep.
Populaties bronzen walvisvaarders op beide halfronden hebben seizoensgebonden migraties die een reactie zijn op de veranderingen in de watertemperatuur en andere factoren zoals voedselbeschikbaarheid, reproductieve gebeurtenissen, geslacht en leeftijd.
Volwassenheid en maten
Bonze-walvisjagers worden geboren met een grootte van 60 cm / 23.6 inch; vrouwtjes worden volwassen vanaf 2,4 m / 7.8 voet en zullen een maximale grootte bereiken van meer dan 3 m / 9.8 voet.
Fysieke beschrijving en identificerende karakters
De snuit is matig lang en smal afgerond, met kleine voorste neuskleppen
De eerste rugvin met stompe puntige top en korte vrije achterste punt is veel groter dan de tweede rug- of anaalvinnen. De eerste rugvin begint boven of achter de vrije achterste punt van de borstvinnen. De tweede rugvin heeft een korte vrije punt en begint boven of iets achter de anaalvin. De inter-dorsale rand is meestal afwezig met de borstvinnen lang, sikkelvormig en smal getipt. De opvallende kleur bronsachtig of olijfgrijs boven, wit onder; zonder opvallende vlekken op een van de vinnen; met een matig prominente witte band op elke flank.
Klein, zilverkleurig en minder schubben met een slurfachtige snuit - het valt niet te ontkennen dat Sint-Jozefhaaien ongewoon ogende vissen zijn. Hun lichamen zijn zacht, hun hoofden zijn groot en ze hebben slechts een enkele kieuwopening aan elke kant.
Hun ongewoon lange snuit is een geavanceerd zintuig dat Sint-Jozefhaaien gebruiken om prooien op te sporen. Ze hebben ook een giftige ruggengraat die uit hun rugvin steekt en die wordt gebruikt voor zelfverdediging.
Een "echte" chimaera, de reden dat ze zo raar zijn, is dat ze zich ongeveer 400 miljoen jaar geleden afsplitsten van andere leden van de Chondrichthyes (kraakbeenvissen) familie.
Elasmobranchii (de subklasse die haaien en roggen bevat) ontwikkelde de verschillende kenmerken die we associëren met kraakbeenvissen, maar de Holocephali-klasse volgde een ander evolutionair pad.
Ze zijn lid van de subklasse Holocephali, algemeen bekend als chimaera's - het enige lid van deze groep dat vaak wordt aangetroffen in Zuid-Afrikaanse wateren. In de Griekse mythologie was een chimaera een beest dat was samengesteld uit de delen van verschillende dieren, waarvan je er misschien veel van hebt gehoord: de gryphons van de minotaurus en de cerberus.
In tegenstelling tot deze mythische wezens, komt de Sint-Jozefhaai zo dicht mogelijk bij een levensechte chimaera als we kunnen krijgen - een combinatie van eigenschappen die gewoonlijk worden geassocieerd met haaien en die worden geassocieerd met benige, straalvinnige vissen. Je kunt een Sint-Jozefhaai zien als het midden tussen een typische vis en een typische haai.
Hier zijn enkele van de belangrijkste verschillen:
Elasmobranchs hebben meerdere kieuwopeningen, maar Holocephali zoals St. Joseph-haaien hebben er maar één aan elke kant - een eigenschap die ze delen met beenvissen.
Naast het feit dat ze slechts één set kieuwen hebben, worden deze bedekt door de structuren van het operculum die alleen te zien zijn bij beenvissen. Hun bovenkaak is versmolten met hun schedel, terwijl de bovenkaak vrij kan bewegen bij echte haaien.
Net als andere haaien hebben Sint-Jozefhaaien externe grijpers die worden gebruikt voor reproductie. Ze hebben echter ook drie tentakelachtige structuren, twee die kunnen worden verlengd vanaf het bekken en de andere vanuit hun hoofd, om het vrouwtje te helpen vastgrijpen. In tegenstelling tot haaien zijn hun tanden niet vervangbaar en hebben ze slechts drie paar grote knarsende tanden die hun hele leven mee moeten gaan. Ze hebben aparte genitale en anale openingen.
Andere leden van Holocephali zijn net zo raar als de Sint-Jozefhaai - ze vallen in de geslachten ratvissen, konijnvissen en olifantsvissen.
Helicopter Shark is een compositie van twee foto's die de indruk wekt dat een grote witte haai uit het water springt en militair personeel aanvalt dat een hangende ladder beklimt die is bevestigd aan een Special Forces UH-60 Black Hawk-helikopter. De foto werd in 2001 via een e-mail op grote schaal verspreid, samen met de bewering dat hij was verkozen tot "National Geographic Photo of the Year". De e-mail in kwestie was meestal in de volgende vorm geschreven: "en je denkt dat je een slechte dag hebt op het werk"
De foto is vergelijkbaar met een incident in de film Batman uit 1966, waarbij een haai Batman op een ladder vanuit een helikopter aanvalt. Dit deed vermoeden dat de foto in kwestie een hoax was. National Geographic heeft de foto publiekelijk verworpen. De hoax is besproken in verschillende teksten, waaronder een marketingboek om lessen te geven over invloed en een boek over het aanleren van kritisch denken.
De uiteindelijke bewerkte foto is gemaakt door een foto te combineren van een HH-60G Pave Hawk-helikopter, gemaakt door Lance Cheung voor de United States Air Force (USAF), en een foto gemaakt door de Zuid-Afrikaanse fotograaf Chris Fallows van onze eigen Apex Shark Expeditions. Terwijl de helikopterfoto in feite voor de Golden Gate Bridge werd genomen, werd de foto van de haai ironisch genoeg genomen in False Bay, Zuid-Afrika.
Hieronder staan de originele afbeeldingen.
De tijgerhaai dankt zijn naam aan de karakteristieke verticale balken die de zijkanten van zijn lichaam bedekken. Hoewel deze balken enigszins vervagen naarmate individuen de volwassenheid bereiken, zijn ze zeer merkbaar bij jongeren en zijn ze op zijn minst gedurende het hele leven zichtbaar. Met een lengte van ten minste 18 m en 5.5 pond (bijna een metrische ton), is de tijgerhaai de vierde grootste haai en de op één na grootste roofhaai, alleen achter de grote witte haai.
Tijgerhaaien zijn agressieve roofdieren, beroemd om het eten van zo ongeveer alles wat ze vinden of kunnen vangen. Het is bekend dat ze onder andere veel verschillende vissen en ongewervelde dieren, zeevogels, zeeschildpadden, sommige zeezoogdieren, pijlstaartroggen en andere roggen, kleinere haaien, zeeslangen en opgeraapte dode dieren eten. Van verschillende tijgerhaaien is bekend dat ze afval eten, waaronder metaal, plastic, hout, vistuig en ander afval. Hoewel ze generalistische roofdieren zijn, specialiseren tijgerhaaien zich in sommige gebieden waarschijnlijk op bepaalde zeer beschikbare prooien. In Hawaï is het bijvoorbeeld bekend dat tijgerhaaien regelmatig groene schildpadden en Hawaiiaanse monniksrobben aanvallen en eten in de buurt van de broedstranden voor die twee soorten. Wetenschappers observeren vaak individuen met ontbrekende vinnen die zijn afgebeten door een tijger. Op andere eilandengroepen is bekend dat tijgerhaaien samenkomen in de buurt van kolonies van zeevogels in de tijd dat jonge vogels leren vliegen (en vaak op het zeeoppervlak terechtkomen). Ten slotte is het bekend dat tijgerhaaien mensen bijten, en hun vrij grote omvang leidt af en toe tot dodelijke slachtoffers, vooral in gebieden waar grote aantallen mensen de oceaan recreatief gebruiken.
Tijgerhaaien paren via interne bevruchting en baren levend tot 80 of kleine jongen. Hoewel ze levend bevallen, verbinden tijgerhaaien zich niet met hun jongen via een placenta, zoals bij de meeste zoogdieren. In plaats daarvan ontwikkelen zich embryo's in individuele eieren totdat ze uitkomen. Pas dan baart de moeder levende jongen. Nadat ze zijn geboren, zijn jonge tijgerhaaien al natuurlijke roofdieren en eten ze kustvissen en ongewervelde dieren. Volwassen tijgerhaaien hebben geen natuurlijke vijanden, hoewel jonge haaien kunnen worden opgegeten door andere haaien, waaronder volwassen tijgerhaaien. Om deze en andere redenen leven juvenielen en volwassenen in enigszins verschillende habitats. Volwassenen geven de voorkeur aan de open kust en energieke koraalriffen, terwijl juvenielen meestal worden aangetroffen in estuaria en beschermde baaien. Deze verdeling van habitatgebruik kan de jongeren enige bescherming bieden tegen kannibalistische volwassenen.
Hoewel wordt aangenomen dat de tijgerhaai voornamelijk een kustsoort is, omvat zijn geografische verspreiding alle tropische en gematigde wateren over de hele wereld, dus sommige individuen moeten migreren tussen eilandgroepen. Experts beschouwen tijgerhaaien als 'bijna met uitsterven bedreigd', en merken op dat hun aantal door gerichte en onopzettelijke vangsten in de visserij is afgenomen. Hun reputatie als een soort die mensen bijt (hoewel zeer zelden) maakt hen op sommige plaatsen een doelwit van pogingen tot populatiebeheersing, een praktijk die nergens door wetenschappers wordt ondersteund waar het voorkomt.
Tijgerhaaien kunnen tot 18 m lang en 5.5 kg lang worden, waardoor het een van de grootste haaiensoorten is.
Tijgerhaaien zijn genoemd naar de kenmerkende, grijze verticale strepen of vlekken die de zijkanten van hun lichaam bedekken.
Tijgerhaaien staan erom bekend dat ze bijna alles eten, inclusief andere haaien, vissen, zeevogels, dolfijnen, zeeschildpadden, roggen en schaaldieren. Ze zijn ook gevonden met veel non-foodartikelen in hun maag, waaronder metalen voorwerpen, plastic, jutezakken en ander afval.
Vrouwelijke tijgerhaaien hebben tussen de 10 en 82 embryo's en krijgen gemiddeld 30 tot 35 jongen per nest.
Tijgerhaaien leven in ondiepe kustwateren, maar zijn wel 1,150 meter diep gezien.
Referentie: https://oceana.org/marine-life/sharks-rays/tiger-shark
Herkenbaar aan de duidelijke gele tint van zijn huid, bezet de citroenhaai koraalsleutels en mangrovebossen langs de Atlantische Oceaan en delen van de Stille Oceaan. De gedrongen bouw van deze haai en andere fysieke kenmerken maken hem tot een krachtig roofdier onder water, maar hij is ook een veelvoorkomend doelwit van commerciële vissers die de vinnen en het vlees van de haai willen verkopen en verhandelen.
De gele huidskleur van de citroenhaai zorgt voor een perfecte camouflage tegen zanderige kustgebieden waar hij vaak op zoek is naar voedsel. Dit, samen met de afgeplatte kop en korte snuit van de haai, maakt de citroenhaai tot een bekwaam roofdier van beenvissen, schaaldieren en pijlstaartroggen. Af en toe wordt deze soort ook waargenomen bij het eten van zeevogels of kleinere haaien. Een volwassen citroenhaai kan wel 10 meter lang worden, waardoor het een van de grotere soorten haaien in onze oceanen is. Het netvlies van de citroenhaai is ook uitgerust met een gespecialiseerde horizontale band, of "visuele streep", waarmee de haai onder water fijne details en kleuren kan zien. Hoewel citroenhaaien de voorkeur geven aan ondiepe kustwateren, is waargenomen dat sommige individuen zoet water binnendringen of migraties ondergaan door de open oceaan. Toch geven citroenhaaien de voorkeur aan een bepaald leefgebied en kunnen ze samenkomen in groepen van maximaal 20 individuen om samen te eten bij zonsopgang en zonsondergang. Overdag kunnen citroenhaaien worden waargenomen die "rusten" op de zeebodem, wachtend op kleine vissen om parasieten van hun lichaam te verwijderen, maar dit gedrag kost meer energie dan zwemmen, omdat de haai voortdurend water over zijn kieuwen moet pompen om te ademen.
De citroenhaai is levendbarend, wat betekent dat hij levende jongen baart in plaats van eieren. Embryo's ontwikkelen zich tot 12 maanden in de moeder totdat het vrouwtje in de lente of zomer beschutting zoekt in een ondiepe kinderkamer om te bevallen. Een nest citroenhaaien kan zo groot zijn als 17 pups. Pups blijven meerdere jaren in de kinderkamer, beschut tegen grotere roofdieren, en voeden zich met voedingsstoffen uit nabijgelegen mangroven. Citroenhaaien worden geslachtsrijp rond de leeftijd van 6 jaar en kunnen tot 27 jaar oud worden.
De citroenhaai is het doelwit van commerciële en recreatieve visserij in zijn hele verspreidingsgebied en staat op de rode lijst van de IUCN als bijna bedreigd. De vinnen en het vlees van de haai zijn zeer gewild om op internationale markten te worden verkocht. De dikte van de huid van de citroenhaai maakt het ook ideaal voor de productie van leer.
Referentienummer https://oceana.org/marine-life/sharks-rays/lemon-shark
Een 410 miljoen jaar oud fossiel, de vis, bekend als Minjinia turgenensis, had een skelet gemaakt van bot, in tegenstelling tot het kraakbeen waar haaien nu grotendeels uit bestaan, behalve hun tanden. Experts ontdekten de versteende schedel in de Mongoolse bergen.
Conventionele wijsheid zegt dat een benig binnenskelet een unieke innovatie was van de afstamming die meer dan 400 miljoen jaar geleden van de voorouder van haaien is afgesplitst, maar hier is duidelijk bewijs van een benig binnenskelet bij een neef van beide haaien en, uiteindelijk, van ons. ”
Het is mogelijk dat M. turgenensis had groter kunnen zijn dan grote blanken, met sommige leden van de placoderm (kaakvissen) soorten die 30 voet of meer lang waren. Hoewel M. turgenensis wordt verondersteld aanzienlijk kleiner te zijn geweest dan de hedendaagse walvishaaien of grote blanken met een lengte van ongeveer 1 voet, het heeft een enorme impact gemaakt, wat suggereert dat haaien ooit bot hadden en het vervolgens verloren, aldus onderzoekers.
Behalve dat het een skelet had dat uit bot bestond, had het benige platen over zijn hoofd en schouders die dienst deden als schilden, "uitgebreid pantser" terwijl het de oude zeeën zwom.
"Als haaien benige skeletten hadden en deze verloren, zou het een evolutionaire aanpassing kunnen zijn", voegde Brazeau eraan toe. “Haaien hebben geen zwemblaas, die later in beenvissen is geëvolueerd, maar een lichter skelet zou hen hebben geholpen om mobieler in het water te zijn en op verschillende diepten te zwemmen.
Is een Dunkleosteus een haai?
Dunkleosteus was het vijfde gevaarlijkste zeeroofdier in Sea Monsters.
De Dunkleosteus bestond in de late Devoon periode en de prehistorische niveaus vinden 355 miljoen jaar geleden plaats. Ze waren toen al uitgestorven. Zelfs zijn echolocatie-sprite lijkt op een haai. Het groeide tot 10 meter (33 voet), en was het toproofdier van zijn tijd en een van de toproofdieren van het Paleozoïcum.
Dunkelosteus behoort tot de Placodermi, een familie van gepantserde vissen. Het was een arthodire - een van de meer geavanceerde leden van de placoderm-vis.
Dunkelosteus was waarschijnlijk het grootste lid van de placodermen en het grootste dier tot die tijd, dat zo zou blijven tot de evolutie van de dinosauriërs. De Placodermi verschenen voor het eerst in het Siluur en ze waren allemaal uitgestorven door het late Devoon. Er zijn geen moderne nakomelingen.
Dunkleosteus had een van de krachtigste beten van alle vissen, ruim voor alle moderne haaien, inclusief de grote witte haai.
Dunkleosteus kon een kracht tot 8,000 pond (3,628 kg) per vierkante inch concentreren op het puntje van zijn mond, waardoor Dunkleosteus effectief werd geplaatst in de competitie van Tyrannosaurus rex en moderne krokodillen met de krachtigste bekende beet. Dunkleosteus kon ook zijn mond in een vijftigste van een seconde openen, wat een krachtige zuigkracht zou hebben veroorzaakt die de prooi in zijn mond zou hebben getrokken, een techniek voor het vangen van voedsel die opnieuw is uitgevonden door veel van de meest geavanceerde teleostvissen van vandaag. vanwege zijn
zwaar gepantserde natuur, Dunkleosteus was waarschijnlijk een relatief langzame (zij het krachtige) zwemmer.
Een dunkleosteus was eigenlijk groter dan een orka.
Volgens Devoon-normen was Dunkleosteus een van de meest ontwikkelde dieren. Het was een van de vroegste kaakvissen. In plaats van echte tanden, bezat Dunkleosteus twee lange, benige bladen die verlengstukken waren van zijn kaak die door vlees konden snijden en botten en bijna alles konden breken en verpletteren. Deze platen scherpten zich ook telkens als de vis zijn bek sloot.
Het was een gemene, vraatzuchtige jager en at waarschijnlijk elk ongelukkig schepsel dat het kon overweldigen. De ontdekking van Dunkleosteus-pantser met niet-genezen bijtwonden suggereert sterk dat ze elkaar hebben gekannibaliseerd toen de gelegenheid zich voordeed. Vaak worden fossielen van Dunkleosteus gevonden met bolussen van visgraten, half verteerde en gedeeltelijk opgegeten resten van andere vissen. Als gevolg hiervan geeft het fossielenbestand aan dat het mogelijk routinematig prooibotten heeft uitgebraakt in plaats van ze te verteren.
Cladoselache aasde niet op Dunkleosteus, het was andersom. Er wordt algemeen aangenomen, en vaak gezegd, dat placodermen, zoals Dunkleosteus, werden weggeconcurreerd door de kleinere, snellere vissen, zoals de vroege haai Cladoselache. Deze beoordeling houdt er echter geen rekening mee dat roofzuchtige placoderms tijdens het Devoon in verschillende ecologische niches zouden hebben geleefd dan de vroege haaien. Als zodanig zou beweren dat Cladoselache een efficiëntere roofvis was dan Dunkleosteus omdat de eerste blijkbaar sneller was dan de laatste, hetzelfde zou zijn als te zeggen dat de orka een superieur zeeroofdier is dan de zwaardvis omdat orka's tanden hebben. Dunkleosteus was mogelijk ook een van de eerste dieren die de eierbevruchting internaliseerden en zich dus seksueel voortplantten op de manier waarop de meeste zoogdieren dat tegenwoordig doen.
Hoewel Placoderms slechts 50 miljoen jaar bestonden, is hun stempel op het fossielenbestand goed zichtbaar. Ze waren een pionier in de latere scènes van het Paleozoïcum en waren van vitaal belang voor het succes van de gewervelde dieren. De Placoderms stierven uit in het late Devoon om redenen die nog steeds niet goed worden begrepen.
De indruk van een verpleegsterhaai is altijd een zeer langzame en slaperige haai geweest die zijn tijd doorbrengt door gewoon lui op de oceaanbodem te zitten terwijl hij water door zijn kieuwen pompt om te ademen. Ze geven de voorkeur aan warme ondiepe wateren en natuurlijk plaatst hun leefgebied ze in de westelijke Atlantische Oceaan en de oostelijke Stille Oceaan. Hun favoriete plekje was natuurlijk op de zeebodem. Hier zaten ze geen spier te bewegen. Hoewel de normale grootte ongeveer 7.5 voet is, kunnen ze tot 10 voet lang worden en wel 260 pond wegen. Ze hebben zeer sterke kaken die ze gebruiken om hun prooi, zoals schaaldieren, te verpletteren. Maar ze voeden zich ook met vis, garnalen en inktvis. Hun kaken zijn gevuld met duizenden kleine gekartelde tanden, maar desondanks zijn ze helemaal niet agressief tegenover mensen, tenzij ze onbedoeld worden gestoord. Deze tanden worden tijdens de zomermaanden elke 10 tot 20 dagen vervangen. Het zijn nachtelijke jagers en jagen op prooien in de buurt van zand en zelfs in het zand. Het is ongelooflijk dat ze ook met hun borstvinnen over de zeebodem kunnen lopen.
Verpleegsterhaaien lijken misschien lui, maar ze hebben een verbazingwekkende aanpassing waarmee ze water over hun kieuwen kunnen laten lopen om zuurstof te krijgen door niet te bewegen, zoals de meeste andere haaien moeten doen. Dit wordt Buccaal pompen genoemd en het werkt door orale spieren te gebruiken om letterlijk water door hun mond naar binnen te zuigen en het dan over de kieuwen te bewegen. Deze vacuümvaardigheid helpt hen ook bij het jagen terwijl ze hun prooi opzuigen wanneer ze een succesvolle vangst doen. Er zijn veel fascinerende attributen en aanpassingen aan hen.
Blauwe haai – Prionace glauca
Familie – Carcharhinidae
Geografische locatie/distributie
Habitat: Blauwe haaien zijn pelagische soorten die geen voorkeur hebben voor watertemperaturen en over het algemeen ver van de kust blijven.
Ze migreren lange afstanden en genieten van diepe wateren, van het zeeoppervlak tot 350 meter diep.
Populaties van blauwe haaien worden gevonden langs de meeste kusten, behalve Antarctica, en geven de voorkeur aan warmere wateren tijdens het broeden. Ze volgen de heersende stromingen in een beweging met de klok mee.
Volwassenheid en maten
Blauwe haaien worden geboren tussen de 40 cm/16 inch en 50 cm/20 inch groot. Vrouwtjes bereiken volwassenheid van 2,2 m/7.2 voet tot 3,3 m/10.8 voet en doen er vijf tot zes jaar over om volwassen te worden. Mannetjes bereiken volwassenheid van 1,82 m/6 voet tot 2,82 m/9,3 voet en doen er vier tot vijf jaar over.
Fysieke beschrijving en identificerende karakters.
De blauwe haai is langwerpig en heeft lange borstvinnen. Hun schaduw is vergelijkbaar met andere haaien als tegenschaduw; blauw aan de bovenkant, lichter aan de zijkanten en wit aan de onderkant.
Ze hebben een langwerpige snuit, wat helpt bij het ectothermische vermogen ervan, en ze hebben grote ogen. Hun borstvinnen zijn puntig terwijl hun staartvin asymmetrisch is en de bovenkant groter is dan de onderkant van de vin. De rugvin bevindt zich dichter bij de bekkenvin dan de voorkant.
Mako Haai – Isurus oxyrinchus
Familie – Lamnidae
Geografische locatie / distributie
Habitat: Mako-haaien zijn pelagisch-tropische soorten, die de voorkeur geven aan warme temperaturen en over het algemeen ver van de kust blijven.
Normaal gesproken ver van de kust en 150 meter onder de zeespiegel te vinden.
Populaties van Mako-haaien worden vaak gevonden waar de zwaardvis ook is, vanwege hun vergelijkbare milieuvereisten. Ze worden vaak gevonden in de buurt van de Golfstroom of in Nieuw-Zeeland, waar de wateren warmer zijn.
Volwassenheid en maten
Mako-haaien worden geboren met een lengte van 70 cm/28 inch. Vrouwtjes worden volwassen vanaf 3,8 m/12 voet en doen er achttien tot eenentwintig jaar over om volwassen te worden. Mannetjes bereiken volwassenheid van 2,5 m/8 voet tot 2 m/3,2 voet en doen er acht tot negen jaar over.
Fysieke beschrijving en identificerende karakters
De makreelhaai wordt beschouwd als een grote haaiensoort en is cilindrisch van vorm, daarom zijn ze zo snel.
Deze soort heeft ook tegenschaduw; een blauwachtig-metalen tint bovenop en wit eronder, hoewel ze wel een duidelijke lijn hebben tussen de twee kleuren. Ze hebben spitse snuiten en halvemaanvormige staarten.
De staartvin is onderaan zwaarder en halfrond. Ze hebben twee rugvinnen; de eerste groter dan de tweede, en twee borstvinnen die kleiner zijn dan zijn kop. Mako's hebben kleine zwarte oogjes en gebruiken vooral zintuigen om prooien te identificeren.
