Grote Feiten over witte haaien

De grote witte haai (Carcharodon carcharias), ook bekend als de grote witte, witte haai of "witte wijzer", is een soort van de grote makreelhaai die over het algemeen voorkomt in de gematigde wateren van alle grote oceanen. Great Whites krijgen hun naam omdat ze groot zijn en een schone witte buik en onderkant hebben. Het bovenlichaam is leigrijs om op te gaan in de zeebodem. Het is een waardige naam voor een majestueus en werkelijk geweldig roofdier. White Pointers werden zo genoemd door Australische walvisjagers, omdat deze haaien vaak met hun buik omhoog werden gezien terwijl ze zich vreten aan de blubber van walviskarkassen. De normaal, zelden geziene witte onderbuik was in dit geval zo prominent dat het de naam "White Pointer" inspireerde. Great Whites zijn gestroomlijnde, torpedovormige vissen met krachtige, even gelobde staarten die ze met snelheden tot 25 mijl per uur door het water kunnen voortstuwen. Afgezien van het geven van stuwkracht, fungeert de caudale kiel (staart) als stabilisator.

De grote witte haai was een van de vele soorten die oorspronkelijk door Linnaeus werden beschreven in de historische 1758e editie van zijn Systema Naturae uit 10, zijn eerste wetenschappelijke naam, Squalus carcharias. Later, Sir Andrew Smith gaf het Carcharodon als generieke naam in 1833, en ook in 1873.

Gevonden in koele, gematigde kustwateren over de hele wereld, zijn er geen betrouwbare gegevens over de populatie van de Grote Witte. Maar schattingen suggereren dat de populaties in Zuid-Afrika, waarvan tot voor kort werd gedacht dat ze het hoogste aggregatiegebied van de soort waren, minder dan 500 zouden kunnen zijn. Wetenschappers zijn het er echter over eens dat hun aantal snel afneemt als gevolg van overbevissing van hun primaire prooisoort, het per ongeluk vangen in kieuwnetten en andere visserijen, evenals klimaatverandering onder andere factoren. Ze zijn geclassificeerd als een kwetsbare soort onder CITES. Volgens de Guardian (2010) is uit een recent onderzoek dat is voltooid als onderdeel van de Census for Marine Life, gebleken dat er nog maar zo'n 3,500 individuele grote blanken in het wild zijn - ongeveer hetzelfde aantal tijgers dat volgens natuurbeschermers nog over is.

Het lichaam van de Grote Witte Haai is uitgerust met vijf kieuwspleten, geen vinstekels, een anaalvin en drie hoofdvinnen. De rugvin bevindt zich bovenop zijn rug en twee borstvinnen bevinden zich aan de zijkanten.

Hoewel deze metingen niet zijn bevestigd, wordt geschat dat sommige grote witte haaien die in de moderne tijd zijn gevangen meer dan 7 meter lang zijn, maar deze beweringen hebben enige kritiek gekregen. Echter, JE Randall geloofde dat de grote witte haai meer dan 6.1 meter lang was. Op 1 april 1987 werd in Australië een grote witte haai gevangen. Deze haai werd geschat op meer dan 6.9 m (23 ft) lang door Peter Resiley en is aangewezen als KANGA. [Een andere grote witte haai werd op 16 april 1987 in Malta gevangen door Alfredo Cutajar. Deze haai werd ook geschat op ongeveer 7.13 m (23.4 ft) lang door John Abela en is aangewezen als MALTA. Cappo kreeg echter kritiek omdat hij de door JE voorgestelde schattingsmethoden voor de haaiengrootte gebruikte Randall om te suggereren dat het KANGA-exemplaar 5.8-6.4 meter lang was. Op een vergelijkbare manier, IK Fergusson gebruikte ook schattingsmethoden voor de haaiengrootte voorgesteld door JE Randall om te suggereren dat het MALTA-exemplaar 5.3-5.7 meter lang was. Fotografisch bewijs suggereerde echter dat deze exemplaren groter waren dan de schattingen van de grootte die werden verkregen door de methoden van Randall. Zo heeft een team van wetenschappers - HF Mollet, GM Cailliet, AP Klimley, DA Ebert, AD Testi en LJV Compagno heeft in 1996 de gevallen van de KANGA- en MALTA-exemplaren beoordeeld om het geschil op te lossen door een uitgebreide morfometrische analyse uit te voeren van de overblijfselen van deze haaien en het fotografisch bewijs opnieuw te onderzoeken in een poging de oorspronkelijke schattingen van de grootte te valideren en hun bevindingen waren consistent met hen. De bevindingen gaven aan dat de schattingen van P.Resiley en J.Abela redelijk zijn en niet kunnen worden uitgesloten.] Een bijzonder grote vrouwelijke Grote witte met de bijnaam "DeepBlue", geschat op 6.1 m (20ft) werd gefilmd voor Guadalupe tijdens het fotograferen voor de 2014 aflevering van Shark Week "Jaws Strikes Back". Deep Blue zou later ook veel aandacht krijgen toen ze werd gefilmd in interactie met onderzoeker Mauricio Hoyas Pallida in een virale video die Mauricio op 11 juni 2015 op Facebook plaatste. ze werd gefilmd terwijl ze naast duikers zwom. Een bijzonder beruchte grote witte haai, zogenaamd van recordproporties, patrouilleerde ooit in het gebied dat False Bay, Zuid-Afrika omvat, en zou in de vroege jaren tachtig ruim 7 meter lang zijn. Deze haai, plaatselijk bekend als de "Submarine", had een legendarische reputatie die zogenaamd goed gegrond was. Hoewel geruchten hebben beweerd dat deze haai overdreven groot was of helemaal niet bestond, wijzen getuigenissen van de toen jonge Craig Anthony Ferreira, een opmerkelijke haaienexpert in Zuid-Afrika, en zijn vader op een ongewoon groot dier van aanzienlijke grootte en kracht (hoewel het blijft onzeker hoe massief de haai was toen hij elke keer dat hij werd vastgehaakt aan de vangst ontsnapte).

Grote witte haaien hebben rijen tanden. De eerste twee rijen tanden worden gebruikt voor het grijpen en snijden van de prooi die ze eten. Omdat grote prooidieren behoorlijk moeilijk te doorbreken kunnen zijn, kunnen er tijdens het eten veel tanden breken. Deze tanden zijn van vitaal belang voor het voeden en als er een is gebroken, moet deze onmiddellijk worden vervangen. Dit is de reden waarom een ​​grote witte haai meerdere rijen tanden heeft, aangezien de andere tanden in de laatste rijen de voortanden kunnen vervangen als en wanneer ze gebroken, versleten of uitgevallen zijn.

Grote witte haaien hebben ongeveer tweehonderdvijftig tanden, gerangschikt in vijf rijen. 

Het lijkt een standaardvraag, maar als je bedenkt hoeveel we niet weten over grote witte haaien, zoals waar ze bevallen, besef je dat er geen gemakkelijke antwoorden zijn als het om haaien gaat. Om u te vertellen hoeveel tanden een witte haai gedurende zijn leven heeft, moeten we een berekening maken: Snelheid van tandverlies X gemiddelde levensduur van de haai = hoeveel tanden gedurende een leven. Ze kunnen in hun leven tot 20 000 verliezen. Het betekent niet dat ze allemaal dat bedrag verliezen, alleen dat sommigen misschien.

De meeste haaien zijn eierlevendbarend, inclusief grote witte haaien. 

Eierlevendbarende haaien hebben eieren die zich in het lichaam van de moeder ontwikkelen. De eieren worden inwendig bevrucht en de zich ontwikkelende haaien worden gevoed door de eidooiers. De jongen komen uit in de eileider en blijven voedsel ontvangen van de rest van de eidooier, die nog aan hun lichaam vastzit, evenals van vloeistoffen die in de eileider worden uitgescheiden. Sommige soorten haaien zijn kannibalistisch en voeden zich met andere eieren en embryo's in de eileider. Slechts een klein aantal van deze pups overleeft tot de geboorte. De jongen worden dan levend geboren en zijn volledig functioneel.

Er wordt aangenomen dat grote witte haaien, net als haveloze tandhaaien, oefagie beoefenen, ook wel inter-uteriene kannibalisme genoemd, waarbij de sterkste en felst ontwikkelende embryo's de onbevruchte eieren (potentiële broers en zussen) opeten voor voedsel.

Haaien worden geboren met tanden. In tegenstelling tot mensen komen haaienpups de wereld binnen met een volledig gebit. Dit maakt het voor hen gemakkelijk om voor zichzelf te zorgen, aangezien er geen ouderlijke zorg is. Ze worden in wezen geboren en zijn vanaf hun eerste momenten klaar om te gaan als perfecte kleine roofdierpups.

Een tand van een baby grote witte haai is een stuk smaller dan een volwassene en is meer geschikt om zich te voeden met kleinere haaien en vissen. twee scherpe kleine punten.

Wanneer een grote witte haai-pup wordt geboren, zal deze ongeveer 5 tot 1.3 meter lang zijn en ongeveer 1.5 kilo wegen. 

Volgens een onderzoek uit 2014 is de levensduur van de grote witte haai 70 jaar of langer, ruim boven eerdere schattingen, waardoor het een van de langstlevende kraakbeenvissen is die momenteel bekend zijn.

Grote witte haaien leven in bijna alle kust- en offshore-wateren met een watertemperatuur tussen 12 en 24 ° C (54 en 75 ° F), met grotere concentraties in de VS (Noordoost en Californië), Zuid-Afrika, Japan, Oceanië, Chili en de Middellandse Zee inclusief de Zee van Marmara en de Bosporus. . In de open oceaan is de grote witte haai geregistreerd op 3,900 voet. Deze bevindingen dagen het traditionele idee uit dat de Grote Witte een kustsoort is.

De grote witte is een epipelagische vis, die meestal wordt waargenomen in de aanwezigheid van rijk wild, zoals pelsrobben (Arctocephalus ssp.), zeeleeuwen, walvisachtigen, andere haaien en grote benige vissoorten

Een onderzoek uit 2007 gebruikte CT-scans van de schedel van een haai en computermodellen om de maximale bijtkracht van de haai te meten. De studie onthult de krachten en het gedrag waarvoor zijn schedel is aangepast en lost concurrerende theorieën over zijn voedingsgedrag op. In 2008 voerde een team van wetenschappers onder leiding van Stephen Wroe een experiment uit om de kaakkracht van de grote witte haai te bepalen en bevindingen gaven aan dat een exemplaar van 3,324 kg (7,328 lb) een bijtkracht van 18,216 newton (4,095 lb) zou kunnen uitoefenen.

Grote witte haaien hebben geen zwarte, kraalvormige moordenaarsogen. Ze hebben eigenlijk prachtige blauwe ogen. De iris van een witte haai is niet zwart; het is heel donkerblauw.

Wereldwijd duiken met grote witte haaien zonder kooi wordt niet commercieel gedaan: er zijn geen touroperators op de planeet die reclame maken voor deze activiteit vanwege de risico's die eraan verbonden zijn. 

Het is onduidelijk in hoeverre een gelijktijdige toename van de visserij op grote witte haaien de achteruitgang van de populaties van grote witte haaien van de jaren zeventig tot heden heeft veroorzaakt. Er zijn geen nauwkeurige aantallen wereldbevolking beschikbaar, maar de grote witte haai wordt nu als kwetsbaar beschouwd. Haaien hebben een lang interval tussen geboorte en seksuele rijpheid, wat het herstel en de groei van de populatie bemoeilijkt.

Helaas heeft nog niemand de zwemsnelheid gemeten van een witte haai die voluit gaat. Een analyse van witte haaien die een met videocamera uitgeruste surfplank aanvielen bij de South Farallon Islands, Californië, gaf een indicatie van de aanvalssnelheid van dit dier. De huidige consensus onder haaienwetenschappers is dat de hoogste zwemsnelheid van de Grote Witte minstens 25 kilometer per uur is. Mijn eigen ruwe, back-of-the-envelop-achtige berekeningen - met behulp van verschillende methoden - suggereren dat de witte haai burst-snelheden van 40 kilometer per uur of meer kan bereiken. Dat lijkt misschien niet erg snel, maar het is zeven keer sneller dan de beste Olympische zwemmer en waarschijnlijk minstens tien keer sneller dan jij of ik zou kunnen.

Grote witte haaien worden vaak gezien als de meest angstaanjagende roofdieren in de oceaan.

Maar zelfs deze haaien worden geconfronteerd met bedreigingen waarvan ze zich terdege bewust zijn. Een nieuwe studie wees uit dat wanneer grote witte haaien orka's of orka's hebben ontmoet in de buurt van hun jachtgebieden, ze zijn gevlucht en weg zijn gebleven voor een korte tot middellange duur (4 tot 8 weken en langer). Orka's zijn de enige bekende soorten die op grote witte haaien jagen.

Grote witte haaien verhogen hun lichaamstemperatuur door gebruik te maken van een tegenstroomsysteem voor warmtewisseling, met overlappende slagaders die gezamenlijk bekend staan ​​als de rete Mirabelle. Het is een complex van slagaders en aders die heel dicht bij elkaar liggen. De rete Mirabelle maakt gebruik van de tegenstroombloedstroom in het net om als tegenstroomwisselaar te fungeren. De rete Mirabelle wordt ook wel het wonderbaarlijke netwerk genoemd.

Van de ongeveer vijfhonderd haaiensoorten die in de wereldzeeën worden aangetroffen, staan ​​er slechts ongeveer twee dozijn bekend als "verplichte ramventilatoren". Dit betekent dat ze constant water over hun kieuwen moeten duwen om te ademen, meestal door snel te zwemmen of een snel bewegende stroming te vinden om in te blijven. Deze haaien behoren tot de snelste en meest formidabele roofdieren van de zee. De grote witte haai en de Mako-haai zijn beide verplichte ramventilatoren.

Haaien hebben interessant genoeg geen specifieke naam voor de verschillende geslachten, hoewel babyhaaien pups worden genoemd. 

Het zit allemaal in de externe anatomie van de Grote Witte haai. Mannelijke grote witte haaien hebben aangepaste bekkenvinnen, de zogenaamde claspers, die worden gebruikt om te paren. De claspers zijn als een paar opgerolde vinnen onder hun lichaam naar achteren. Vrouwtjes hebben deze claspers niet.

Bovendien zijn vrouwen meestal groter dan mannen, hoewel dit verschil niet altijd zo duidelijk is. De reden dat vrouwtjes groter zijn dan mannetjes is omdat ze de capaciteit moeten hebben om 2 tot 10 pups te dragen tijdens de dracht. Deze pups kunnen op voldragen leeftijd wel 1.5 meter groot worden. Dat is veel ruimte die nodig is!

Alle haaien oefenen interne bevruchting uit. Mannelijke haaien hebben gepaarde voortplantingsorganen die claspers worden genoemd, en vrouwelijke haaien hebben een opening die een cloaca wordt genoemd. Vaak zal de mannelijke haai op het vrouwtje bijten om zichzelf tijdens het paren stabiel te houden. Dit kan een moeilijk proces zijn waarbij beide haaien vaak met wonden eindigen.

Mannelijke grote witte haaien hebben gepaarde voortplantingsorganen die claspers worden genoemd, en vrouwelijke haaien hebben een opening die een cloaca wordt genoemd. Bevruchting vindt plaats wanneer een clasper in de cloaca wordt ingebracht en sperma in het vrouwtje wordt geïnjecteerd. Wanneer de paring begint, zal een mannelijke haai een vrouwelijke haai bestijgen, naast of onder zwemmen.

Er is nog geen paring van grote witte haaien waargenomen.