We vieren Air Jaws nog hoger

in 2002 Luchtkaken nog hoger kreeg de opdracht en deze keer gingen we samen met het filmen op Seal Island in False Bay naar Australië om te zien of we de eersten konden zijn die een bres konden slaan op deze locatie waar vliegende haaien zelden of nooit werden gezien en er zeker geen fotografisch verslag bestond van dit. We waren daar 3 weken en in die tijd hebben we maar 3 haaien gezien. We hebben alle beroemde locaties bezocht, waarbij Dangerous Reef voor mij als een Mekka was, want hier begon het allemaal met Rodney Fox en de Taylors.

We hebben dagenlang letterlijk een lokaas gesleept en we hadden allemaal het gevoel dat het niet zou gebeuren en toen, plotseling, brak er een haai door. We keken elkaar allemaal aan, snapte iemand het? Het antwoord is anders dan mijn foto's, nee! Iedereen was gewoon te moe.

In die tijd waren camera's enorm en zwaar en het uur na uur eist het vasthouden ervan zijn tol. Een inbreuk duurt maar een seconde en als je er niet op zit, dan is het klaar.

We hadden echter de foto's om de reeks te voltooien en het was een primeur voor Australië.

In dezelfde show kreeg Jeff Kurr ook een grote bres in Californië en dit in combinatie met die geschoten op Seal Island toonde aan dat Great Whites onder de juiste omstandigheden overal konden en zouden breken.

Een van mijn favoriete foto's van Air Jaws Even Higher is er een van een haai die doorbreekt, geschoten van onder water waar een enorme haai met enorme snelheid naar de aanvalsman lanceert en dan net voor de impact draait en je de enorme kieuwen ziet buigen in afwachting van de zondvloed van ingenomen water. Dit was de eerste keer dat een haai ooit werd gefilmd op het moment dat hij het water verlaat en doorbreekt.

Het was ook tijdens het maken van deze show dat we naar Seal Island gingen om een ​​test te doen om te zien of grote blanken zich in het donker voeden. Velen hadden gesuggereerd dat grote witte ogen alleen geschikt waren om overdag te eten. We hadden geen grote budgetten en onze verlichting had de vorm van een kleine zaklamp. Ik herinner me nog goed de opgetogenheid bij het zien van onze eerste After Dark-haai en toen hij zijn ogen groen zag worden toen hij de lichtstraal van de fakkel binnenging en toen uiteindelijk het visaas pakte dat we hadden neergelegd voor onze nachtelijke gast. We hadden nu voor het eerst beeldmateriaal van grote blanken die After Dark voedden.

Ultieme luchtbekken

Ultimate Air Jaws in 2010 ging echt over geweldige cinematografie. Jeff was een samenwerking aangegaan met Tony Sacco en Tony bracht een werkmanachtig maar zeer creatief element naar de shows, wat een kenmerk zou zijn van alle volgende Air Jaws. Tony komt uit een studio en een groot scherm als achtergrond en brengt als zodanig geweldige lichttechnieken, verschillende hoeken en een nauwgezette aandacht voor detail.

Ultimate Air Jaws had twee echte hoogtepunten voor mij als gastheer, waar ik geweldige blanken van heel dichtbij kon zien. Er was ook een zwak licht. Jeff had een onderzeeër voor me tevoorschijn gehaald om de grote blanken in te volgen, klonk geweldig, NIET!

Dit was een halve onderzeeër en de achterste helft was open en mijn kont stak eruit. Nu is dat normaal gesproken niet zo erg, behalve als je je niet kunt omdraaien en je weet dat je zojuist een grote witte langs je heen en van heel dichtbij hebt zien gaan. Ik herinner me dat ik anticiperend mijn wangen op elkaar klemde, een geweldige manier om in vorm te komen, denk ik. De onderzeeër had ook verschillende problemen met het drijfvermogen en deed onder andere zelf enkele onaangekondigde duiken. Het was na een van deze duiken naar de bodem van de Mosselbaai-haven dat ik een time-out op de onderzeeër riep en voorgoed afscheid nam van de gele onderzeeër.

Hoe dan ook, terug naar de hoogtepunten, de eerste was in Mosselbaai, waar ik in de loop van twee weken met ongeveer 20 of meer verschillende grote blanken uit een kleine gele kajak peddelde. Jeff heeft een affiniteit met het geven van gele dingen om te gebruiken, niet zeker waarom?

Het was echter fantastisch omdat haai na haai me op zeer niet-bedreigende manieren zou onderzoeken. Slechts één keer probeerde een kleine 9ft haai zachtjes de kajak naast mijn voeten in zijn mond te zetten in zijn pogingen om te zien wat het was. Op tv zag het er veel enger uit dan het was. Interessant genoeg kon ik op een van de bewolkte dagen met slecht zicht zien dat het gedrag van de haai anders was. Ze waren gespannen, snelden in en uit de slick en waren over het algemeen erg bijtend.

Ik zei dat ik vanmorgen niet blij was om met de haaien te peddelen, maar dat we de kajak naar buiten moesten drijven om te zien wat er zou gebeuren. Na ongeveer 20 minuten zonder interactie kwam er een grote haai aanstormen en greep mijn peddel over zijn kaken, ik was blij dat ik niet aan boord was en een goede reden om altijd op je buikgevoel te vertrouwen! Wat ik ook uit de eerste hand leerde, was dat de haaien het meest werden aangetrokken door het spatten en de beweging van de peddel en vaak was de enige manier waarop ik de haaien kon verleiden om dichterbij te komen, hem rond te zwiepen in het water.

Voor het grootste deel waren de haaien gewoon niet geïnteresseerd.

In Ultimate Air Jaws hebben we voor het eerst een aluminium vaartuig van 6 m lang uitgeprobeerd. We noemden de zeehondenslee waar ik achter het primaire vaartuig zou worden gesleept met als doel een idee te krijgen van hoe het was om een ​​zeehond te zijn wanneer een groot wit geschonden, hmm.

Ik wist door meer roofzuchtige aanvallen op pelsrobben te hebben gezien dan wie dan ook dat de haaien in 95% van alle aanvallen alleen geïnteresseerd waren in de jongeren van de jaren, de nummer 2 zoals we ze noemden. Er was echter die 5% die me zorgen baarde, aangezien de 6ft pontons op de slee erg veel leken op deze volwassen vrouwelijke zeehonden.

Ik herinner me dat ik op die slee lag en me allerlei gekke dingen afvroeg, dat doe je als je in het gevaarlijkste water ter wereld bent en er slechts 5 centimeter vandaan met een lokvogel die is ontworpen om de aandacht te trekken van een enorme haai niet meer dan 12 meter van je vandaan, grappig dat. Maar geen zorgen, ik had een reddingsvest aan en een kapotte fietshelm die ik een paar uur eerder in mijn garage vond. Hoe de helm zou helpen, weet ik niet zeker.

Na slechts een paar minuten slepen explodeerde een haai uit het water. Het gebeurde zo snel dat ik niet eens besefte wat er aan de hand was totdat de haai ¾ uit het water was, met open mond en eruitzag alsof hij recht op me af zou springen. Met een enorme plons kwam hij weer in het water, ik zoemde, wat een ervaring. Ik heb zeker nog meer respect gekregen voor de zeehonden en hoe wonderbaarlijk ze erin slagen in 51% van alle aanvallen een aanval van een grote blanke te overleven.

Deze doorbraak was de "big shot" van Ultimate Air Jaws en samen met een al even spectaculaire doorbraak van de slee een paar jaar later werd uitgeroepen tot de meest spectaculaire opname ooit op de haaienweek. Voor mij persoonlijk is het zien van een doorbraak van een haai op zichzelf veel meer een dergelijke onderscheiding waard.

Ultimate Air Jaws had ook andere verbluffende beelden, een waar ik van hield, werd gefilmd vanaf de boot van Rob Lawrence op Seal Island van een enorme haai die in ruw water doorbrak en je ziet tot in de kleinste details elke druppel water terwijl de leviathan zijn sneeuwwitte buik naar het scherm draait in de lucht. In combinatie met een geweldig muzieknummer was deze opname adembenemend en cumulatief met de andere geweldige foto's was het resultaat waarom Ultimate Air Jaws een Emmy-nominatie kreeg.

We vieren ook Luchtkaken: de opgejaagde en Luchtkaken: keert terug. Wij bieden ook aan kooihaai duiken Gansbaai.